De Blauwen tegen de Rooien
Blauwbaard en Roodvonk lusten elkaar rauw. Vanuit hun Blauwe Burcht en Rode Burcht smeden ze allebei snode plannen om elkaar genadeloos in de pan te hakken. In de vroege ochtend gaan de Blauwe en Rode Ridders op pad, klaar voor de strijd. Maar het loopt allemaal anders…
Benjamin Leroy schreef dit grappige verhaal over stoere én minder stoere ridders en ridderinnen. Gewapend met slechts een vierkleurenbalpen tekende hij een fabelachtig mooie wereld in blauw, rood, groen en zwart.
Tekst en illustraties: Benjamin Leroy - Vormgeving: Kris Demey
Uitgegeven door Gottmer (NL) - ISBN 9789025773137 - 15,99€
Bestel jouw exemplaar hier!
Recensies
“Kortom, een gelaagd en heerlijk hilarisch verhaal met een herkenbare grondlaag, goed voor jong én oud. Origineel en uiterst grappig. Genoeg kwaliteiten om het tot een aanrader te bekronen.”
“Ik heb altijd wel wat reservaties om een boek een perfecte score toe te bedelen, maar “De Blauwen tegen de Rooien” kent geen minpunten, zelfs geen kleintje.”
“Een tijdloos prentenboek dat het verdient om een plaatsje te krijgen in elke boekenkast of bibliotheek zodat het door deze en volgende generaties stukgelezen kan worden.”
“Je bent gewaarschuwd. Neem voldoende tijd om de prachtige platen te bekijken met je kind. Je blijft er gewoon naar kijken, ontdekt steeds nieuwe details en ontmoet er (vier)kleurrijke, eigenzinnige personages”
Over dit boek
Dit verhaal begon met een vierkleurenbalpen, die vanuit het winkelrek naar me knipoogde. Even later zat ik ermee te kribbelen aan mijn tekentafel. De ene na de andere ridder floepte eruit. Ridders met dikke neuzen, flaporen en bierbuiken. Blauwe en Rode Ridders. Kastelen. Bossen. En ik was vertrokken.
Ik heb altijd graag met balpen getekend. Op school, in de kantlijn van mijn lesboek, wanneer de les me niet boeide. Later in boeken, zoals ‘De reus van Teus’ of ‘Schilders & Spionnen’. Hoe kan je een wereld scheppen met enkel blauw, rood, zwart en groen? Ik werk graag binnen die beperkingen. Daarin speur ik alle hoeken en kanten af.
Ik ben verliefd op dat briljante balpenblauw. Dàt blauw moest het worden, en niets anders. Maar wist je dat een klassieke drukpers die kleur niet kan drukken? Samen met vormgever Kris Demey en de uitgevers van Gottmer zochten we naar mogelijke oplossingen.
Die vonden we in drukken met Pantonekleuren (of PMS-kleuren). Dat zijn voorgemengde kleuren die je uit een kleurenwaaier kan kiezen (zoals je een kleur kiest in de verfwinkel). Het resultaat is prachtig, maar het werk dat eraan vooraf gaat is erg ingewikkeld. Elke kleur krijgt een eigen drukplaat, dus je moet precies weten hoeveel kleur waar moet komen. Zelfs op de computer is een tekening scheiden in kleuren een heksentoer. Gelukkig was het allemaal de moeite waard!
Ik heb voor het eerst de tekst zelf geschreven. Dat is niet gek, ik heb altijd veel en graag geschreven: verhalen, liedjesteksten, blogs,... En samen met Jaap Robben bedacht ik Plasman, Suzie en De Zuurtjes, dus ik weet ondertussen hoe je een verhaal opbouwt. Toch haalde mijn eigen tekst nog nooit de eindmeet. Nu voelde ik dat ik dit verhaal zelf moest vertellen, met in mijn achterhoofd de eindeloze ridderavonturen met mijn jongste broer in de tuin. Ik moest heel wat drempels over, en het bleef spannend tot de laatste komma, maar nu ben ik vooral trots en blij dat ‘De Blauwen tegen de Rooien’ er is.
Achteraf begin je pas te zien waarover je vertelt. Op het eerste zicht is dit een grappig ridderverhaal. Daaronder zitten andere laagjes. Over hoe men een vijand vaak boosaardiger voorstelt dan hij is. En dat vijanden meer op elkaar lijken dan ze denken. Het boek gaat ook over oude tegenover nieuwe rolpatronen. Want waarom zijn ridders altijd mannen en doen ze niets anders dan vechten en bier drinken? Heel actueel als je het mij vraagt.
Enfin. Ik heb me er kostelijk mee geamuseerd, ik hoop dat jij dat ook zal doen.
Veel kijk - en leesplezier!
Wist je dat?
‘De Blauwen tegen de Rooien’ tjokvol zit met verwijzingen naar bekende boeken en films?
Zo draagt Brutus de helm van Sir Bedevere, een personage uit één van mijn lievelingsfilms: ‘Monthy Python and the Holy Grail’. De naam Balderik verwijst naar een personage uit de serie ‘Blackadder’. ‘Vechten is voor botteriken!’, roept Jorik de groene ridder uit. Fans van Astrid Lindgren herkennen het woord ‘botterik’ meteen van ‘Ronja de roversdochter’. Wist je trouwens dat ik ooit figureerde als Borkarover in het gelijknamige theaterstuk van Kinderenvandevilla?Ik de prenten niet echt met een vierkleurenbalpen heb getekend? Mijn vrouw (die ook illustreert en waarmee ik het atelier deel) werd helemaal gek van het geklik, wanneer ik van kleur wisselde. Dus kocht ik een arsenaal gewone balpennen. Zo heb ik er een heleboel leeggetekend! Gelukkig zijn de kleuren precies dezelfde.
Balpeninkt erg lichtgevoelig is? Ik moest de tekeningen meteen scannen nadat ik ze gemaakt had, anders was de kleur al wat van zijn kracht verloren. Jammer voor de originele tekeningen, gelukkig heb ik ze heel goed ingescand en zo kan ik ze altijd opnieuw afdrukken.
Ik me voor de groene outfits liet inspireren door de fototentoonstelling ‘Wilderman’ van Charles Fréger, die ik jaren geleden zag in het Fotomuseum van Antwerpen. Ik was erg onder de indruk van de traditionele gewaden die hij fotografeerde, van het hoge noorden tot in het diepe zuiden van Europa.
Ridders hun burchten doorgaans niet op bergen bouwden? Dat is een cliché uit boeken, strips en films. Toch vond ik het panorama van de twee burchten op hun bergtop te mooi om niet te gebruiken. Prentenboeken moeten niks, behalve boeien.
‘De Blauwen tegen de Rooien’ zit vol met elementen die een loopje nemen met de geschiedenis. Ik vind het grappig om daarmee te spelen, zoals je kan zien in de schutbladen.