De Zuurtjes
In een rijtjeshuis in een gewone straat wonen de Zuurtjes, twee broers die nooit lachen. Niemand wil naast de broers wonen. Binnen is het een troosteloze bende. Zelfs de bloemen op het behang laten de kopjes hangen. De Zuurtjes willen met niemand iets te maken hebben. Geen lawaai van de buren, geen praatjes op de stoep, nooit gezellig koffiedrinken: heerlijk vinden ze dat. Zijn de broers altijd zo zuur geweest, of is er misschien iets gebeurd waardoor ze zo nors en vrekkig zijn geworden?
Verhaal: Benjamin Leroy & Jaap Robben - Illustraties: Benjamin Leroy - Tekst: Jaap Robben
Uitgegeven door De Geus (NL) - ISBN 9789044516715 - 10,00€
Vertalingen: Duitsland, Zuid-Afrika
Bestel jouw exemplaar hier!
Recensies
“Wie wunderbar, wenn ein Kinderbuch alle Erwartungen bricht und ohne das erwartete Happy End auskommt! Wie wunderbar, wenn in einem Kinderbuch die Illustrationen dem Text noch Bedeutung hinzufügen! Was für ein wunderbares, freches Kinderbuch!”
“Een boek met weerhaakjes, dat uitnodigt om meer dan eens te lezen en te bekijken.”
“Het is een satanisch boek. Dit boek is een duidelijk voorbeeld van het gevaar van fantasie. Dit boek zet aan tot grafschennis en wangedrag. Door middel van het gebruik van fantasie proberen de makers van dit boek kinderen naar de duisternis te trekken.”
“Eigenlijk zou dit zo’n zuur stukje moeten worden dat je er een wrange smaak van in je mond krijgt. Dat zouden de broers Harry en Huibert in elk geval op prijs stellen. Maar ze spelen de hoofdrol in een van de grappigste kinderboeken van de afgelopen tijd, dus kan ik weinig voor ze betekenen.”
“Robben en Leroy zijn met verve geslaagd in hun opzet om de vaak verwaarloosde doelgroep van een rijk en gelaagd boek te voorzien, dat prat kan gaan op een uitdagende schriftuur en meesterlijke visuele verbeelding.”
“En zelfs al merk je dat je daar eigenlijk helemaal geen zin in hebt, want Harry en Huibert, je wil ze echt niet te vriend, toch zal je jezelf er tegen het einde van het boek op betrappen dat je van hen bent gaan houden.”
Over dit boek
De ochtend na de boekpresentatie van ‘Zullen we een bos beginnen?’ zaten Jaap en ik bij hem thuis aan de ontbijttafel. ‘Ik zit al een tijdje met de titel ‘De Zuurtjes’ in mijn hoofd’, vertelde Jaap, ‘en het verhaal gaat niet over snoepjes, maar over twee chagrijnige, oude mannetjes.’ Ik nam mijn schetsboek. We begonnen spontaan te brainstormen, over hoe ze eruit zien, wat ze allemaal doen, waar ze wel en niet van houden,…
Wat eerst een verzameling grappige kortverhaaltjes was, groeide uit tot één verhaal. Daaraan werkten we twee jaar heel intensief samen. We logeerden bij elkaar, werkten in de schrijversresidentie van uitgeverij De Geus (toen nog in Breda, NL), stuurden mails met ideetjes, schetsen, aanvullingen. Schetsen en flarden tekst werden verknipt en samengeplakt.
Het verhaal veranderde voortdurend. Zo bedacht ik bijvoorbeeld een nachtmerrie, waarin de hond wraak neemt op Harry en Huibert (de hond heeft geen pootjes maar wieltjes, dus je kan wel raden dat er ooit iets gruwelijks met hem gebeurde). Die droom was de aanleiding voor de uiteindelijke nachtmerriescène in Camping De Wierput. Daar zie je eigenlijk al wat de vader van Harry en Huibert overkomen is.
Tussen het brainstormen door probeerde ik al wat dingen uit te werken. Want welk kleurenpalet gebruik je voor een boek over verzuurde mannetjes, zonder dat het een begrafeniskaart wordt?
Toen het boek eindelijk klaar was, wisten we dat we iets bijzonders hadden gemaakt. Een prentenroman over twee hoofdpersonages die niets anders doen dan rekeningen natellen en stoepzuigen, dat bestond nog niet. We vierden het verschijnen van ‘De Zuurtjes’ met een boekpresentatie in Nijmegen (NL) en Antwerpen (BE). ‘De Zuurtjes’ bleef in de pers niet onopgemerkt, met artikels in kranten en tijdschriften. Later kreeg de Duitse vertaling (‘Die Sauerdropse’, uitgeverij MixtVision) een uitgebreide recensie in de Frankfurter Allgemeine.
Er ontstond ook mediaheisa over een recensie van een nederlandse bijbelstichting, die ons boek in de ban sloeg. Tja, als je iets opmerkelijks maakt heb je altijd voor - en tegenstanders. En Huibert en Harry zouden die tegenstand alleen maar leuk gevonden hebben, toch?
Wist je dat?
Ik mijn rekenboeken uit de middelbare school gebruikte voor de collages in ‘De Zuurtjes’? Een zoete wraak… Verder gebruikte ik ook knipsels uit ‘Het Rijk der vrouw’, tijdschriften uit de jaren vijftig van mijn groottante.
Ik mij voor Huibert liet inspireren door politicus Herman Van Rompuy? Ook al is dat zeker geen zuurtje!
Het geluid van drilboren en slijpschijven nooit ver weg was tijdens het maken van dit boek? Zowel mijn buren als die van Jaap waren intens aan het verbouwen in die periode. Zouden de buren van de Zuurtjes daarom door de muur boren in de slotscène?