Blog #5: De nacht en ik. En wij.
(Dit is een deel van de maandblog die ik in 2016 bijhield voor Iedereenleest.be)
De nacht en ik. Het zal altijd een haat-liefdeverhouding blijven. Want het was weer prijs: een nacht zonder slaap. Ze zijn niet te voorspellen, de nachten zonder slaap. Soms blijven ze een tijd weg, dan weer volgen ze elkaar op. Ze zijn er altijd al geweest, ook als kind. Toen al dwaalde ik rond in het donker, op zoek naar een manier om mijn hoofd uit te zetten.
Ik haat de zeurende hoofdpijn, het knikkebollen en de duizeligheid, in de dag die volgt. Ik haat de nachten zonder slaap door piekeren of zorgen. Gelukkig zijn die zeldzaam. En daar wil ik het niet over hebben. Ik wil u vertellen over De Nachten van De Ideeën. Want eerlijk is eerlijk, mijn beste ideeën, beelden en plannen komen daaruit voort. Er hoeft niet eens een aanleiding te zijn. Ik ga liggen, sluit mijn ogen, en plotseling komen ze. Het ene idee volgt het andere op, ze zijn met steeds meer, en ze zijn niet te stoppen.
Ik mag ze ook niet stoppen. Die nachten zijn de ‘humus’ voor veel van wat ik maak. Het slotbeeld van De Zuurtjes, na het kijken van ‘Tideland’ (dikke aanrader). Suzie Ruzie verhalen die er misschien nog aankomen. Het idee om een live-tekentafel te bouwen. De ideeën voor het prentenboek dat straks verschijnt – het eerste dat bijna volledig uit mijn hoofd komt (maar gelukkig heeft Jaap de woorden gekozen).
Ik heb ondertussen een lange traditie van nachtportretten, het één al geslaagder dan het ander. Ze getuigen van bepaalde periodes in mijn leven. De nachten waarin ik niet meer wist hoe het verder moest. De nachten waarin ik het roer radicaal omgooide. De nacht waarin mijn zoon geboren werd, hier thuis, op een paar meter van waar ik nu zit te typen. En hoe hij mij met zijn gloeiende kolenoogjes doorboorde (een interpretatie van Knausgard, waarvoor dank). De nachten waarin een visioen het begin van een écht plan werd.
Bekijk het wat ruimer en je ziet hoeveel de nacht ons al gegeven heeft. Die onnavolgbare spookportretten van Spilliaert. Altijd weer Spilliaert.
Het meesterlijke ”s Nachts’ van Wolf Erlbruch.
Het heerlijk eenvoudige ‘In het pikkedonker’ van Kitty Crowther.
‘The night’ van Morphine: Morphine - The Night
En recenter ‘Night is long’ van Flying Horseman, de nachtbraker die ik een paar jaar geleden persoonlijk leerde kennen, toen Flying Horseman nog geen begrip was. ‘The nighttime is the right time…’ zingt hij.
Enzoverder…