Blog #6: As it begins, so does it end
(Dit is een deel van de maandblog die ik in 2016 bijhield voor Iedereenleest.be)
Dit weekend werd de moeder van een vriend begraven. 87 Geworden, mooi leven gehad, het was goed zo. In gedachten werd ik teruggeslingerd naar de laatste dagen van mijn oma, mijn Moemoe. Ze was toen niet meer helder. In haar bed, naast het plateau met witte boterhammen en doorzichtige koffie, lag ze te wachten.
Ze besefte het niet meer, als er iemand binnen kwam. Ik ging zitten, nam mijn schetsboek, en begon te tekenen. Plotseling zat ik op een andere plek. Ik was zes en ging net naar de tekenles. Ik logeerde bij mijn grootouders. ‘Moemoe, mag ik jou eens tekenen?’, vroeg ik. ‘Dat is goed’, zei ze, en ze ging op een stoel voor de verwarming zitten. Ik tekende, zo goed ik kon. ‘Het is klaar’, zei ik, en ik stak het slappe vel kettingpapier omhoog. ‘Dat is niet slecht, maar volgende keer moet je nog wat beter naar mijn neus kijken’, zei ze, en ze hing mijn tekening tegen de muur. Moemoe was altijd zuinig met complimentjes, maar ik was dol op haar.
Ik zit weer op de kruk in het rusthuis, trek de laatste lijntjes van haar ingevallen gezicht en schrijf de datum. Terwijl ik dat doe besef ik: de cirkel is rond. Twee weken later was ze er niet meer. En het was goed zo. Het was goed zo.